Rómanza: fílabeinsturninn > Punktar um passíu

Heimsendir?

Eftir málin

Alouette, gentille Alouette

Alouette, je te plumerai

Alouette, gentille Alouette

Alouette, je te plumerai...

Undarleg tilfinning að vera ekki lengur í hjábúð. Hún er ekki alveg viss um hvort hún er í sjöunda himni eða í einhverjum heimi öðrum.

Je te plumerai la tête

Et la tête, et la tête...

sönglar hún og horfir í glugganna spegilmyndir og haustnæturhúmsins, hvar glottir tungl við turni háa uppi á hæð. Varla verður þetta þá hennar næsti bar miklu lengur. Eða næsti bær við himna!

Hún hlær með sjálfri sér, signandi munkinn. Ætti hún ef til vill að banka upp á hjá prókúruhafanum í passíuturninum, hvort heimila vildi sér að tjalda þar uppi? Eða var ekki annars turninn sá allur opinn til að svalar unnir himnanna mættu um mann leika, og þó vissara að tjalda til náttanna að maður ekki forkelaðist? Og öllum opinn, að allir mættu þar njóta miklu heimssýningar?

Je te plumerai le nez

Et le nez, et le nez

Alouette, Alouette...

La tête, haus. Le nez, nef. Segir munkurinn rogginn með sig, aldeilis með á hreinu hrognamálið það, og þó nú væri að kynni móðurmálið sitt, og hann syngur með:

Alouette, gentille Alouette

Alouette, je te plumerai

Og þau á víxl:

Je te plumerai les yeux

Et les yeux

Alouette

Al-o-o-o-o...

Augu fyrir augu, plokka? spyr munkurinn.

Auga fyrir auga, tönn fyrir tönn, svarar hún og dreypir á honum, og ekki laust við að beiskjublandið sé bros hennar sem hún enn sönglar með sjálfri sér, horfandist í augu við munk hinn sæta, hringsnúandi kúptu glasinu í lófa sér, með glasfótinn niður á milli fingra sér, raunar því líkast sem hálslangur munkur svifi í strútandi pilsi sínu borðinu yfir, handarbakinu á henni undir:

Je te plumerai le cou

Et le cou, et le cou

Alouette, Alouette...

Hún blés frá sér reyk og hóstaði, sem hún enn horfðist í augu við munk, sönglandi: Háls fyrir háls og væng fyrir væng, hrygg fyrir hrygg, fót fyrir fót, stél fyrir stél — og haminn þinn allan et l'dôme!

Og hún tók hann út í einum teyg, og beiskjan hvarf um hríð fyrir öllu blíðara brosi á meðan niður um háls hennar sporðrann le cou munksins og les ailes, le dos, les pattes, le queue — og munkur var allur, le dôme.

Blöndum nunnu! sagði hún við þjóninn.

Ósköp ertu döpur Alouetta mín, gengur þér eitthvað óhægt með punktana þína?

Hann fór sér engu óðslega við skenkinn, valdi eina tegundina og aðra af kostgæfni ofan úr hillu ofan í muldan ísinn í koktélhristaranum. Hristi hann síðan lengi yfir öxl sér, stígandi smá spor í takt við hristinginn.

Hvar er næsti bær við himna? Lyklarnir mínir ganga nefnilega ekki lengur að mínum gamla bæ.

Hann hló við spurningu hennar sem hann lét renna úr hristaranum í glas sem var eins og svo hálslöng nunna að ekkert væri nema eitt le cou, alls án vængja, hryggjar, hvað þá fóta tveggja, aðeins eitt einfætt, höfuðlaust hænustél.

Alouette, gentille Alouette

Alouette je te plumerai

sönglaði hann lágt á meðan lét renna og svo þau bæði á víxl og svo loks að barinn allur tók að söngla undir með þeim forsöngvara og sönglævirkja:

Je te plumerai la queue

Et la queue

Alouette

Al-o-o-o-o...

I'd like to buy you a home, gentille Alouette! sönglar enn einn góðglaður innan úr horni þegar söngöldurnar hefur þó annars lægt.

Et l'dôme! tekur annar undir.

Et l'homme! tekur ein afar góðglöð enn undir með félögum sínum.

Ef ég bið ykkur um að koma með mér til Omdúrman þá megiði ekki hvá! segir þá barstjórinn við þau og er sem móðir segi sussu suss við ungana sína, allavega öll þau þagna og aðeins taka að hvísla, veltandi vöngum, bollaleggjandi yfir Omdúrman. En barstjórinn setur á rólega músík, eitthvert band of the gypsys.

Svo margt sem hann heyrði af annarra vörum, og oft og ekki ósjaldan af vörum hennar, varð honum efni í fugla, líkt og hann fjalarstúfa tíndi upp af götu sinni eins og hráviði og festi á þá strengi og allavega lita skúfa. Fuglarnir þeir voru honum líka sem tónsprotinn kórstjóra, með þeim stjórnaði hann barnum ekki harðri hendi heldur öllu heldur hæglætis mjúkum rómi.

Að hann kynni að bjóða einhverjum með sér til Omdúrman, var viðkvæði nokkuð nýtilkomið, aðeins nokkurra vikna gamalt, og hafði margt um það verið bollalagt, sérstaklega þegar nótt var komin með augu eins og fluga og hún margan fékk að sjá sig fela í hendur sér.

Næsti bær við himna? Alouetta, mín gentille Alouette. Plokkaðu nú nunnuna þína í rólegheitum, sjáum svo til hvað ég finn út úr því.

Það var svo notalegt að heyra hann kalla sig hana Alouettu sína, og þó að hann ævinlega vissi hvað hann söng þá vissi hún að hann myndi síst af öllu fara að plokka sig. Nei, það var víst öðru nær.

Langt var liðið á kvöld og hún átti í engin hús að venda. Var aðeins á inniskónum og með ekkert utan um sig nema eina þunna kápu. Hafði jafnvel hugleitt að þiggja boð þeirra á stöðinni um að fá að dvelja í steininum þeirra!

Nei, þá myndi hún frekar banka upp á hjá prókúruhafanum í steininum hinum, jafnvel þó að heldur meira um hana myndi væsa þar, hún ekki einu sinni með koffort sitt á bakinu, hvað þá svefnpoka. En áreiðanlega allt lokað og læst í turninum þeim uppi á hæðinni, nú á þessum ókristilega tíma. Væri þá nokkuð eftir nema að hún gengist undir okið vestur á Valhúsahæð? Æ, bara að amma hennar hefði nú verið hjá henni.

Kvöldin eru kaldlynd úti á nesi,

kafaldsbylur hylur hæð og lægð,

kalin og með koffortið á bakinu

kem ég til þín segjandi með hægð:

Spáðu í mig, þá mun ég spá í þig, sönglar hún með sjálfri sér og nunnu. Skulum sjá til, Alouetta mín, hafði hann sagt. Hún hélt því ró sinni. Vissi að hann myndi finna henni tryggan og góðan næturstað, að hún ekki heimullega þyrfti að fela sig einum eða öðrum á vald.

Nóttin hefur augu eins og flugan

og eflaust sér hún mig þar sem ég fer

heimullega á þinn fund að fela

flöskuna og mig í hendur þér.

Spáðu í mig, þá mun ég spá í þig, sönglaði hún enn með sjálfri sér og nunnu.

Veist þú það, hálslöng góð, hvar er næsti bær við himna? spurði hún nunnuna bíðandi þess sem annars verða vildi, signandi hana og plokkandi auga fyrir auga og tönn fyrir tönn.

Spáðu í mig, þá mun ég spá í þig, svaraði hænustélið og bætti við að lokum: Kvöldin, held ég, eru of kaldlynd úti á nesi.

Og þar með var nunnan öll, le dôme, og glotti tungl og hrein við hrönnum himins svölu.

Ef ég bið þig um að koma með mér til Omdúrman þá máttu ekki hvá, Alouetta litla!

Nei, nei, ég skal ekki hvá, svaraði hún barstjóranum sem nú kom fram í þeim sömu svifum og gaf henni un petit dôme.

Sjáðu nú til, ég er búinn að finna handa þér fjalarstúf og festa á hann streng og rauðan skúf. Hann kemur eftir andartak og aldrei að vita nema að hann fari með þig alla leið til Omdúrman. Þarft einskis að spyrja, ég er búinn að vísa honum alls til vegar; í engan háturn endilega en kannski bláturn. Sjálfur verð ég að láta mér nægja að svífa burt með þér í huganum, er með margt á fóðrum hér og á ekki svo gott með að skreppa frá núna.

Um varpann léku sterk bílljós og lýstu andartak upp barinn gegnum skuggsýnar rúðurnar. Um leið var flautað.

Hún signdi munk, gekk út og ei hváði.

Næsti bær við himna?

Undarleg tilfinning. Vissulega. Að vera ekki lengur í hjábúð. Hún horfir út yfir varpann, yfir hálfan heiminn úr turninum sínum. Hvar skyldi vera næsti bar? Æ, því þá að vera að spá í það? Var þetta ekki nánast eins og næsti bær við himna? Hún var kannski ekki alveg í sjöunda himni, til að komast svo hátt hefði hún trúlega mátt gjöra svo vel og semja við þann í passíuturninum, hvort heimila vildi sér að tjalda. Við erum engin tjaldstæði hér! hefði prókúruhafinn ef til vill svarað henni og það ekki náð lengra.

spáðu í mig

þá mun ég spá í þig

spáðu í mig

þá mun ég spá í þig

sönglar hún og kinkar kolli til himna. Heyr, himnasmiður, seg mér nú eitt, er nokkuð mál að skreppa á barinn hjá þér ef þörf mann knýr?

O, ef þú finnur á götu þinni fjalarstúf og festir við hann streng og rauðan skúf, þá aldrei að vita nema að þú í huganum til himins megir svífa og syngja í barinn minn líf. Sértu velkomin heim, yfir hafið og heim. Tjaldaðu í turni mínum hvenær sem þig lystir. Líka ágætt ráð, dúfan mín, að vera samferða farfuglunum þegar þeir eru á ferðinni um unnir mínar himins svölu. En ef ég bið þig um að koma með mér alla leiðina til Omdúrman þá máttu ekki hvá.

Nei, nei, það myndi hún ekki gera, ekki hvá. Nú, ef hana á hinn bóginn langaði til að líta við hjá barstjóranum hinum, sem nú mátti heita stjóri á hennar þar-þar-þar-næsta bar, eða einhvers staðar þar um bil á sínum eiginlega efsta bar á gamla bæjarins kráaslóð, þá var heldur ekkert mál að labba þangað göturnar og þau myndu saman syngja í barinn hans gamla dálítið líf.

Þó nú væri að hún heilsaði upp á hann við tækifæri, hann sem hafði verið svo vænn að vísa henni veginn hingað á farfuglaheimili, eiginlega á næstu grös við bláins sali! Til dæmis þegar alvöru jólasveinarnir einn og átta eða sjö og sex, eða hvað þeir annars væru margir, tækju að koma í bæinn, einn af öðrum, hver með sinn rauða eða hvíta litla skúf, eða hvernig þeir væru á litinn, að hún brygði sér af bæ úr bláturni sínum litla. Og hún myndi róta aðeins með honum í öllu hráviðinu fjalarstúfanna sem ræki á fjörur þeirra. Hann átti nú til að koma með ansi góða punkta.

Úr furutré sem fann ég út við sjó

ég fugla skar og líka úr smiðjumó...

Hvað var langt liðið frá krossmessuhvellinum mikla, þegar þau ein bókstaflega áttu barinn in perfect harmony? Þrjár vikur? Mánuður? Eða eitthvað þar um bil. Og hafði verið enginn smá hvellur! Ekkert smá sem þá hafði rekið á fjörur. Meira að segja fjalarstúfarnir krossins hennar. Engu líkara en Helena keisaraynja endurborin hefði tínt þá upp af götu sinni eða grafið úr einhverjum smiðjumó, og það með að minnsta kosti einum nagla í, og látið reisa upp að nýju í ráðhúsinu! Vesalings Andrík hafði orðið að mæta á vakt strax um hádegið eftir Jörvagleðina miklu og þá ekki trúað sínum eigin augum, hafði fyrst sannfærst um að hún haldin væri illvígum tremens eftir alla gleðina, að því er hún hafði sagt henni, en loks sæst á að hún skynjaði rétt þegar útlenskir gestir í ráðhúsinu hefðu farið að spyrja hana út í kross þennan, hvað hann ætti að tákna.

Hún hafði svo kallað á hana niður í ráðhús þegar komið var fram á kristilegan tíma dags fyrir nátthrafna og hún sjálf vart trúað sínum eigin augum, hvort áreiðanlega ekki væri þetta allt einn tremmi og gleðin enn í fullum gangi. Hvort Andrík minntist þess að hafa séð grímu Helenu keisaraynju bregða fyrir á Jörvagleðinni, nei, hvorki hún né yfirleitt nokkur neinn hafði orðið hennar var. Og varla mikið mark takandi á húsvörðunum þó að þættust nú hver öðrum fremur að hafa verið að tjútta við keisaraynjur, líkast sem ekki hefði átt að vera þverfótandi fyrir stórveldum á gleðinni þeirri miklu. Nei, allt var það mál og hans Skjaldar leygs hennar ömmu hennar enn alls óupplýst.

Hafði hún ef til vill verið að verki?

Og fór ekki hjá því að mál þetta kæmi á allra varir þegar Andríkur hafði kynnt kviðuna í sunnudagsútsendingunni, morguninn eftir krossmessudag, þá kennandi kviðuna við sjálfa þá messuna, að vísu á nokkuð tvílráðan hátt, vart trúandi endurreisn krossins hann sjálfur, kórstjórinn, en fór um krossmessuna slíkum orðum að glöggir hlustendur gátu vart efast um að einhver hefðu orðið kraftaverkin; sumir jafnvel svo þenkjandi að teikn gætu vart táknað annað en krossfestingu sjálfs borgarstjórans, og þustu beint í ráðhúsið til að missa ekki af skemmtuninni, og fóru þó bónleiðir til búðar.

Og breytti heldur engu þó sumir kynnu að hafa ruglað saman Helenu keisaraynju, sem Andríkur hafði lagt nokkuð út af og fjallað um í útvarpinu, og á hinn bóginn Helenu hinni fögru, sem skipt hafði sköpum í allt annarri passíu. Allavega næsta víst að varla neinn húsvarðanna né nokkur á Jörvagleðinni hefði treyst sér til að bjóða upp í dans fljóðinu því fagra ellegar í loftfimleika að hoppa með sér liðugt í parís.

Allavega hafa glöggir löggumenn vart efast um kraftanna miklu verkin, svo skjót viðbrögð þeirra höfðu orðið, með því að allur lögreglukórinn hafði samstundis verið kallaður út, og það í engum smáræðis hvelli — og með hvelli. Sjálf hafði hún orðið vitni að því, hún þá verið á leiðinni heim heiman frá Andríku, þar sem þær höfðu hlustað saman á messuna, en Andrík hafði því miður orðið að fara í ráðhúsið til að standa seinni vaktina sína sem hún átti þessa helgi, og þá vörð um krossinn, því að nú mátti búast við að fólk streymdi að til að skoða fjalarstúfana og snerta þá, nú ellegar spyrjast fyrir um borgarstjórann, hvort ekki ætti að fara að negla. Hún hafði því ekki getað labbað með henni og lyft sér aðeins upp með henni á þeirra næsta bar, með smá hádegisstrammarasnabbara, nokkuð sem þær áttu til að gera saman eftir messuna, ef þannig lá á þeim.

Sem hún hafði verið að koma á Montparnasse-vellina hafði hún beinlínis komið í flasið á lögreglukórnum og ekki komist lengra í bili fyrir hersingunni hvar streymdi út af stöðinni handan við strætóskýlið á völlunum og raðaði sér upp sem múr margefldur þvert yfir búlluvarðinn, milli skýlisins og háspennustöðvarinnar þar sem búlluvarðurinn endaði uppi á völlunum. Og raunar ekki vitað hvaðan á sig stóð veðrið þegar hún tekur að heyra í Vildarvinanna kórnum handan við hornið á spennustöðinni ásamt söngjarmi miklu undir. Vissi svo ekki fyrr til en að kórinn sá kemur siglandi fyrir hornið hástöfum syngjandi takandi kúrsinn inn á búlluvarðinn en kemur þá beint í flasið á lögreglukórnum sem þar stóð fastur fyrir og upphóf sinn söng, ekki síður hástöfum, hvikandi hvergi.

Þeir höfðu tekist þannig á allsnarpt, kórarnir, og hvorugur undan hinum vikist, fyrr en Vildarvinanna kórinn á undraverðan hátt sló lögreglukórinn beinlínis út af laginu með Alouette, gentille Alouette undir hástemmdum merkjum Andríks kórstjóra, sveiflandi sprota sínum. Riðluðust þá um hríð raðir lögreglukórsins en vildarvinirnir streymdu með léttum leik inn á búlluvarðinn. Lentu lögreglumennirnir í þvílíkum foraðs villum og lagleysum að stjórnandi þeirra sá sér þann kost loks vænstan að fara út í allt aðra sálma að koma mætti réttri skipan á kór sinn og kveða Alouettu þessa í kútinn. Biðlaði hann ákaft tónsprota sínum jafnt til kórs síns sem til söngvinasægsins mikla er nú dreif að inn á búlluvarðinn í slóð vildarvinakórsins. Þá einum er kennt skal öðrum bent! hrópaði kórstjórinn því líkast sem hann hygðist magna upp ungmennafélagsanda með öllum í einni svipan. Og allir saman nú, fylkjum liði! One, two, three, four...

I'd like to build the world a home

And furnish it with love,

Grow appletrees and honeybees

And snowwhite turtle doves.

I'd like to teach the world to sing

In perfect harmony,

I'd like to hold it in my arms

And keep it company...

Sjálf hafði hún átt fótum fjör að launa inn í strætóskýlið undan söngvinanna mikla sæg sem nú tók einnig að taka undir með lögreglukórnum, þó að hver aðallega syngi með sínu nefi, og því frekar sem fleiri streymdu hjá og kórarnir fjarlægðust niður búlluvarðinn, grimmt kveðandist á gangstéttanna á milli. Er hinir síðustu fóru hjá og lestina ráku, varð ekki lengur greint af ruglingslegum söngnum hvort kórfélagið þeir fremur kynnu að aðhyllast.

I'd like to buy you a home

Alouette, gentille Alouette

Et l'dôme

Et l'homme

In perfect harmony

Alouette, je te plumerai

In my arms

Alouette

at our ho-o-o-o-me

Alouette, gentille Alouette

Je te plumerai

And furnish you with love...

Svo hafði krossmessuhvellurinn að mestu fjarað út í eyrum hennar sem hún tók sinn kúrs áleiðis áfram heim spölinn af völlunum og með viðkomu á sínum næsta bar.

I’d like to buy the world un dôme and keep it company, hafði hún sönglað yfir barborðið til barstjórans sem nú einn vokti yfir tómum hádegisbarnum, gestir hans eðlilega allir slegist í för með vildarvinanna kórnum þá er farið hafði hjá. Og þeir reyndar og vissulega rekið lestina, kunningjasvipurinn á þeim jólasveinum hafði ekki leynt sér, þau Grýlubörnin sum hálf slagandi, jafnvel dettandi um ketti, það hún síðast sá af þeim. Og einhver um tröppurnar á háspennustöðinni, lendandi í þvílíkum lagvillum að tóku að syngja sjálfa glúntana því líkast sem eilífðarstúdentar væru á hæstu háskólatröppum, það síðast hún af þeim heyrði.

Avec kóla? glotti barstjórinn.

Le dôme avec kóla? hváði hún.

In perfect harmony!

Allir guðs englar, munkar og nunnur hjálpi mér! Avec kóla! Ég bara krossa mig.

Je te plumerai!

Himneskur var hann og kunni hrognamálið sitt úr þjónaskólanum jafn vel og alla gömlu slagarana, svo gaman hann hafði af því að bregða á leik. Og áður en þau vissu af höfðu þau tekið Alouettu, plokkað gentille Alouettu litlu auga fyrir auga, tönn fyrir tönn, allt frá haus aftur í hala og sporð — fyrst la tête, hausinn, þá le nez, nefið, og síðan eitt af öðru, les yeux, augun, le cou, hálsinn, les ailes, vængina, le dos, hrygginn, les pattes, fæturna, og loks le queue, sjálft lævirkjastélið.

En ef ég bið þig um að koma með mér til Omdúrman þá máttu ekki hvá, Alouetta litla, gentille Alouette...

Gat verið, til Omdúrman!

Þá, þennan glaða góðviðrisdag er þau höfðu brugðið á leik með munki á hádegisbarnum in perfect harmony á meðan kórar allir og börn og jólakattarbörn glímdu einhvers staðar niðrá búlluvarði eða einhvers staðar þaðan af neðar — þá hafði ekki heldur blasað við henni að brátt, að ekki mörgum vikum liðnum, hún jafnvel heimullega þyrfti að fela sig einum eða öðrum á vald, jafnvel á vald litlu flugunnar úti í nóttinni, þegar lyklarnir hennar gengu ekki lengur að hennar gamla bæ.

Enn, að minnsta kosti, hafði hún ekki gengist undir okið vestur á Valhúsahæð. Amma hennar hefði nú líkast til tekið undir með nunnunni. Að víst væru kvöldin heldur kaldlynd úti á nesi. Og ekki síður undir með barstjóranum, að miklu væri þá nær væri að huga að Omdúrman. Og ekki vera að hvá, Alouetta litla.

Périphérique

Merkileg tilfinning. Vissulega. Að vera ekki lengur í sambúð með einum eða neinum nema sjálfri sér og lögheimili sínu nýja. Með honum Skildi sínum gamla og öllum hinum skapnaðinum gamla og nýja sem hún er nú búin að raða upp í kringum sig, innan síns litla hrings og nýja, reyndar ferhyrnings. Hún horfir enn út yfir varpann, yfir hálfan heiminn úr bláturninum sínum og er löngu hætt að hugsa um hvar skyldi vera næsti bar. Eða því þá að vera að spá í það? Var þetta ekki í raun og sann eins og næsti bær við himna þó að vísu hún sæi ekki vegi alveg til allra átta?

Hún blés frá sér reyk og hóstaði, horfandist í augu við munk, sönglandi:

Alouette, gentille Alouette

Je te plumerai

And furnish you with love.

Augu fyrir augu, plokka? spyr munkurinn.

Auga fyrir auga, tönn fyrir tönn, svarar hún og dreypir á honum brosandi, sönglandi, horfandist í augu við bola gamla í glugganum og munk þennan sæta, hringsnúandi kúptu glasinu í lófa sér.

Sól skín á fossa,

segir hún Krossa.

Hvar á að tjalda,

segir hún Skjalda.

Suður við ána,

segir hún Grána.

Turninn hennar litli rís í hlíðarrótum sunnan undir hæðinni passíuturnsins þar sem þó trúlega ekki væri heimult að eiga sér náttstað, hvað þá að tjalda, heldur einungis að njóta þaðan að deginum heimssýningar miklu með vegum alls öllum til allra átta. Væru gluggar á turninum hennar mót hlíðinni í norðri myndi skýjakljúfur sá mikli blasa við henni uppi á hæðinni svo fremi að ekki væri lágskýjað. En hennar hálfi heimur snýr annars út og suður og einnig nokkuð í landsuður, þar sem sólin gyllir sund og bláan fjörð og sameinar með töfrum loft og jörð — nú skoppandi sitt naumasta skeið, nema þá væri skýjað og heimurinn feldi sig í dagshúminu.

Fyrir neðan var flugvöllurinn í mýrinni þaðan sem himinfley mikil tókust á loft og fuglarnir innanborðs misstu jafnvel áttanna — en lentu víst ævinlega aftur, og helst ekki brotlentu, enda í tryggri umsjón farfuglastjóranna. Fleyin fara í loftið með talsverðum gný, en það stendur stutt, og nú sem vetur er að ganga í garð líður langt á milli flugtakanna og einungis fáir ærast; fuglar flestir sem ekki eru á burt veturlangt hafa hægt um sig fram á næsta vor þá vertíðin hefst fyrir alvöru enn á ný með miklum gný.

Í útsuðvest blasir háskólinn við hvar ber í öllu hærri höll sauðfjárráðuneytisins. Fram undan háskólatröppunum athafna sig gæsir í mýrartjörnum eins og englar í pollaleik. Þær fljúga fæstar mjög hátt eða langan veg líkt og himinfleyin og risafákar miklu, og með alls engum gný, mesta lagi garga smá og rétt bregða sér yfir lægstu turna, hallir og bílabraut til að kúka kringum tjörnina þá stóru og mjög miklustu að þeirra mati mætti ætla, og enginn er platpollur líkt og tjarnirnar þeirra, sem eru einungis eitt af mannanna nývirkjum.

Tjörnin sú mikla er alvöru pollur, að minnsta kosti í árdaga skapaður af meistarans eigin höndum. Hún sér aðeins grilla í pollinn þann ofan úr turninum sínum teygi hún úr hálsi og haus út um gluggann og víkki sjónsviðið til vesturs. Heldur fjær, aðeins utan sjónsviðsins, við fjarlægari enda tjarnarinnar, eru uppáhalds hægindi þeirra englabossanna í kringum ráðhús og leikhús í miklu andaríki, enda hefur þetta löngum mikill andapollur verið, þökk og heiður sé kríunni í hólmanum þar, hún heldur varginum í skefjum. Núna þegar krían er farin yfir á hinn pólinn á gæsin til að leita afdreps þar í hólmanum með öndum og álftum og hvítum mávum, sem gera sig nokkuð heimakomna að kríunni floginni, en ungar nú orðnir vel stálpaðir, fleygir og bjarga sér. Uppi á stétt fá börn mikilla náttúrufræðinga stundum á sunnudögum að tína græna kúkana upp með kýttisspaða og brjóta þá heima alveg til mergjar. Önnur börn minna uppfrædd tína upp í sig en varla nema einu sinni á ævi og svo aldrei meir, prófa þá heldur að gefa þá ungunum og mæðrum þeirra öndunum.

Þær gæsir eru þó til sem fara öllu lengri veg en aðeins pollanna á milli, það eru alvöru villigæsir sem á ári hverju vor og haust fljúga yfir hálfa heimsins stóru og einu alvöru tjörn, líkast sem alvöru englar væru, þó að ekki fljúgi á hinn heimsendann líkt og krían. Þær eiga til að millilenda hér og taka glúntana með þessum staðbundnu frænkum sínum og frændum. Einhverjir meistarar mikillar náttúru í háskólatröppunum plöntuðu þeim blessuðum hálfvængstífðum skapnaðinum eigin höndum í mýrinni á sinni tíð, sér til augnayndis og að auka mætti á gróandann í kringum andapoll og mýrartjarnirnar, nývirkin sem og þeir létu skapa, nú sem þeim í seinni tíð var allt sauðfjárhald harðbannað og allur slíkur lærður skóli löngu aflagður. Má og vera að á tröppunum þar sé þulið: Grágæsa móðir! ljáðu mér vængi, að ég upp til himintungla megi fljúga, fljúga, fljúga. Þær eru annars flestar flognar þær langfleygu og alvöru gæsirnar en að vonum millilenda aftur að vori. Síðustu hóparnir hafa verið að taka sig upp eftir lokaoddaflugsæfingarnar.

Fuglastjórinn á farfuglaheimilinu hennar er búinn að standa í brjáluðu ati allt sumarið en allir höfðu þó lent hjá honum og hafið sig til flugs áfallalaust. Hann er búinn að telja svo marga fugla þetta sumarið að þegar hann lagði síðast inn skýrslu hjá farfuglamálaráðinu höfðu þeir ráðsmenn víst vart trúað eigin augum og vildu að hann teldi allt upp á nýtt!

Hann hélt nú ekki! Nóg væri fyrir þessum fuglum haft að hann færi ekki að standa í endurtalningu ofan í kaupið! Nú sem hann hugðist draga andann aðeins léttara með aðeins fáeina fugla innanborðs og nokkra vetrardvalargesti og lesa í næði Stríð og frið og Katrínu miklu.

Fuglastjórinn hennar fyrrum hafði þó ekki mikið þurft að telja til að ruglast í ríminu í sinni skýrslugerð, og þá eins gott að hann ekki hugðist skrásetja alla heimsbyggðina. Hann sem hafði þó varla heimild lengur til að telja neinn nema sjálfan sig einan einn og sér, teldi hann þá sjálfan sig með. Allaveganna, hvar sem hann annars teldi sjálfan sig til heimilis, hafði hann kosið að skila inn þeirri útkomu í skýrslu sinni til manntalsráðs að fugl einn brott floginn skyldi nú færa til heimilis og skrár vestur á nesi!

Hún hélt nú síður! Að hún léti flytja sig þannig hreppaflutningi líkast sem hvern annan niðursetning frá fyrri tíð. Og það þrátt fyrir að sjálf hefði hún strax skilað inn sinni skýrslu, svo sem lög gerðu ráð fyrir, og skráð sig til heimilis í turninum sínum, að gerðum óskráðum vetrarleigusamningi við sinn nýja fuglastjóra. Af þessum sökum höfðu ráð því fengið að fjalla um enn eina skýrsluna, hvar hún áréttaði hvar hún koffort sín leyst hefði sér af baki. Eftir japl nokkuð jaml og fuður hafði svo loks verið úrskurðað að hennar eigin skýrsla og undirritun skyldi gildari skáldskaparumboði heimsbyggðarskrásetjarans, að enginn skyldi hún teljast ómagi í þeim hinum hreppnum. Tók henni þá loks að berast eitt og annað með bréfdúfunum sem um all langa hríð hafði verið sem bráð í goggi áttavilltra veiðifálka svífandi yfir valhúsum einhverjum vestur á nesi.

Koffort hennar og kyrnur og allt ömmudót hafði þó engu að síður ratað á rétt heimilisfang. Hennar fyrrum hafði og af göfuglyndi sínu boðist til að senda dúfur sínar tvær með, henni til aðstoðar við allan burðinn upp í turninn; hún mætti ekki ganga fram af sér og sínu baki, hafði hann tjáð henni fullur af hugulsemi. En hún afþakkað kurteislega og lét sér sem fyrr nægja að styðjast við hvolpa sína eina tvo sem fylgt höfðu henni allt frá fæðingu og myndu trúlega fylgja henni til grafar jafn hollir henni og þeir ætíð höfðu verið henni við alla flutninga jafnt sem við grímugerð og hvaðeina, jafnvel við leirburð. Hún hefði samt vel getað þegið aðstoð litla fjörkálfsins, dóttursonarins, sem hefði nú létt heilmikið undir með henni með fjörinu einu saman. Það var kálfur með bein í nefinu og vissi hvað söng. Aldeilis kunni á öfum öllum og ömmum og dúfum tökin, sá litli svarti Sambó, í sífellu bræðandi tígrisasmjörið sitt svo fjörefnaríka.

Þarna fljúga gæsir suður og hverfa út yfir völl. Handan út yfir sjóndeildarhring. En að ofan úr turninum hennar er líkast að sjá sem heilt leikfangaland fyrir neðan, með hraðbraut, umferðarvitum, tengibrautum og þverbrautum og bílum fullum af dúkkum og dáðadrengjum þjótandi. Og með miklum þotugný, fyrir hverjum hún sjaldnast fær numið neinn glúntasöng úr mýrinni brautinni fyrir handan. Þökk sé þó töfratöflunum hennar að hún umber vel sönginn þann þotuliðsins. Heldur ekkert sem bannar henni að taka glúntana hún sjálf, ekki fremur en eiga smá munk í glasi.

Og hún tók hann út í einum teyg. Svo að niður um háls sporðrann le cou, les ailes, le dos, les pattes, le queue — og munkur var allur, le dôme.

Boli bankar enn á dyr

með bandinu langa,

bandinu sínu langa, langa –

Láttu ekki griðunginn stanga,

stanga þig, Manga...

Væri hún í passíuturninum mikla og háa sæi hún Boulevard périphérique eins og brautin sú mikla legði sig hringinn allt um kring, gæti þá jafnvel elst og snúist um sinn eigin skugga að elta strætóhringleiðirnar eða mánann fullan, hringsólandi hring eftir hring, hún þá eins og naut í flagi. En hún er alveg sátt við að sjá ekki heiminn alveg allan. Hver ekur þar eins og ljón með aðra hönd á stýri? Sá kann á bíl og svanna tökin! Er nokkur sem býður betri kjör, bíl, íbúð, brúðarslör? Varla neinar munkskepnur í fiskangandi strætó. Svo magnaðan glæsó seið! Hver stígur þar bensínið í botn á fyrsta gíri? Ætlar hann líka að slá í gegn, slá í gegn, slá í gegn? Stimpillinn stingur úr auga, í klofinu hestöflin krauma. Enginn virðist hugsa, held ég gangi heim, held ég gangi heim. Nema gutti þarna einn sem grettir sig og bara hlær, var líka nærri orðinn að einni klessu undir bíl í hálkunni í gær. Væri nær að vara sig! Bílarnir æða hér um brautina hratt og ekki allir sem stöðva hreint á punktinum. Annars allur bjórinn verður kannski búinn og pítsan skítköld. Jafnvel kólnuð svanna ástin og slokknaður allur eldur mans —.

Hvar er arabadrengurinn, er hann aðeins andlit í stokkum og steinum handan périphérique? Það var vor og sól, fuglar sungu í kór er hún hitti hann, þau fóru niður að Níl, og þurftu engan bíl, aðeins úlfalda.

Hana dreymdi oft þennan gutta, sem söng um vatnið úr vínum og ám og brá upp mundum með töfrandi línum. Á Nílarbökkum þau gengu og sungu um lífsins gleði, fegurð og ást. Hún fylltist enn þá framandi tungu og dreymir drenginn sinn fríða. Þá er lífið ljúft í nálægð hans og hann hefur stækkað því að árin þau líða.

Hann fór og sýndi mér píramída

og til gjafa Shahara sand

og augun lýstu í steinana hvíta

Safír frá Sahara í Aharabíu. Og veit altaltaltalt. Þúsundfalt. Allt, nótintáta. Allt fram streymir endalaust, ár og dagar líða. Nú er komið hrímkalt haust, horfin sumars blíða. Gutti aldrei gegnir þessu, grettir sig og bara hlær, orðinn nærri að einni klessu undir bíl í gær. Sur la route périphérique. Á hringbrautinni, veginum allt um kring. Á þjóðveginum périphérique, hvar líf vort líður skjótt og löndin bruna hjá með turna og hallir. Á milli hringsins og keilunnar. Flug ég vil þreyta á fjarlæga strönd. Vegur minn liggur til veralda þinna. Að hinum mikla merkisteini skapaðra hluta. Við skaut alhimins.

Hættu, Gutti! Hættu nú! Um himingeima ónýtisferð þú áfram heldur. Hver vegur að heiman er vegurinn heim. Vittu, að fyrir framan þig er ómælisundur og endaleysa. Þú verður troðinn stígvélum fuglarans. Og hundar galdramannsins snuðra í þér. Og söngvar stíga, hvellir hljóma í hundraðþúsundmilljónþættum aragrúa frumskóga, þar sem risafákar stormskýjanna prjóna, og drukknir nílhestar liggja upp í loft í klettunum eins og rhodymenia palmata. Að lokum taka þeir þig upp með kýttisspaða og setja þig beint á sjónminjasafnið. OM! Herrar mínir og frúr! OM! Og karlarnir hella bikar eftir bikar í andlit kvenna sinna og drekka vínið af vitum þeirra eins og af lifandi uppsprettum og andvarpa hina tíbesku bæn eins og fiðlur með slökknuðum strengjum: om maní padmí húm!

Sjónminjasafnið

Sáluhjálpin er miklu nær en nokkurn getur grunað. Bjallan klingir — bankar boli á dyr, eða hverjum glymur klukkan? Niðri á dyraþrepum farfuglaheimilisins mætir hún benediktsmunki einum, sem hún minntist að hafa verið samferða ekki alls fyrir löngu í leið 50 eða 51, hún mundi ekki vel hvor leiðin það var, eða hvort það hefði jafnvel verið skammleiðin, leið 51b. Gat það skipti máli? Gat líka allt eins hafa verið hringleiðin, númer 61, sem hún átti til að taka ef hún missti af hinum, þá sjaldan hún annars tók strætó. En þessi benediktsmunkur hafði engan áhuga á að taka neinn strætó núna heldur flutti henni frelsandi orð.

Sjónminjasafnið! Sjónminjasafnið! sagði hann og lagði hönd á höfuð henni, en hún greip í pils hans og elti hann. Og munkurinn hafði upp hið frelsandi orð við þriðja hvert spor:

Sjónminjasafnið, einn, tveir, þrír. Sjónminjasafnið, einn tveir, þrír, sjónminjasafnið.

Innan skamms komu þau að ráðhúsinu, og þar var auðsæilega mikið um dýrðir. Mergðin var svo afskapleg, bæði í húsinu sjálfu og á strætunum sem að því lágu, að strætisvagnaumferð og bifreiða hafði stöðvast, jafnvel gæsir komust ekki að til að kúka, en gamlar konur og börn tróðust undir í þúsundatali án þess nokkur gæfi því gaum eða hirti um að tína þessa vesalinga saman og koma þeim undan.

Hvað var á seiði? Sjónminjasafn?

Hún tróðst í gegnum ösina og linnti ekki látum fyrr en hún hafði séð hvað var til skemmtunar. Það var krossfesting sem allir voru komnir til að skoða; utan um hana hringsnerist skríllinn. Hún hékk þar á fjalarstúfunum og hafði auðsjáanlega verið negld upp í fáti, sennilega án dóms og laga, því að menn höfðu ekki einu sinni þóst mega vera að því að tæta utan af henni fötin. Hún var klædd samkvæmt nýjustu tísku eins og ung menntakona, þar eð örbirgðin er löngu hætt að teljast til dyggða, blússan úr fínofnu, smáröndóttu silki og gullhnappar í handlíninu, demantur í hálsklútnum, hárið vendilega skrýft, sokkarnir úr ljósu silki, vendilega pressuð brot í mjallhvítu dragtpilsinu, en jakkinn er alsettur svitadropum. Hið bjartleita sviphreina andlit hennar hafði sýnilega ljómað af gáfum og kvenkostum allt til þessa dags, en var nú sveitt og afmyndað, augun blóðhlaupin. Hún skildi ekkert í því að hún skyldi ekki gretta sig framan í þennan skríl sem þyrptist í kringum hana.

Sjónminjasafn. Vel mælt hjá munki. Hafði hitt naglann á höfuðið.

Hvílíkur lýður! Svo langt sem hún sá út yfir mergðina kom hún hvergi auga á annað en dólga! Eintóma dólga! Allt mannkynið ekkert annað en eintómir argvítugir dólgar! Dólgar sem heimta línfé og línfé og línfé! Dólgar sem vilja klæðast kjól og hvítu, skreyta sig fjöðrum, safír, gulli, demöntum, sveipa sig skinnum, og heimta músík, rósir og sælu! — ýmist horaðir dólgar eða feitir dólgar, óhreinir dólgar eða uppdubbaðir dólgar, þvegnir og stroknir alla leið inn að sálinni, fallegir dólgar eða ljótir dólgar, heimskir og gáfaðir, dimmraddaðir eða rómfagrir. Þeir standa hér í einni kös eins og sardínur og æpa framan í hana, hangandi á krossinum: Ég! Ég! Mig! Mig!

Og hún tók eftir því að sjálf var hún engin undantekning: Hún var dólgur, alveg eins og hinir. Og þegar hún leit niðrá sig kom hún auga á stóran blett á pilsinu sínu, neðan til á kviðnum. Ætli ekki þar hefði hellst niður á hana un petit dôme í síðasta næturgildi. Og hún leit upp og var einmitt að því komin að óska sér hún mætti eignast nýja dragt þegar eldingar tóku að leiftra og þrumur að drynja, en himinn og jörð að skjálfa. Dagur reiðinnar var risinn. Sólin myrkvaðist og björgin klofnuðu, en út úr þeim hlupu dauðar manneskjur á nærbuxunum og vissu ekki sitt rjúkandi ráð. Og henni þótti musterisfortjaldið rifna ofan frá og niðrúr.

Þúsund englar á alls engum nærbuxum sífellt þokast nær

Það heyrðist skálaglamm um allan salinn, og víninu var skvett í loft upp í stórum bogum; það féll niður eins og regn. Allt var ein ringulreið af logandi augum, bylgjandi börmum, löðrandi höndum, gljáandi vörum, sindrandi vindlingaglóð.

Dreymdi hana gullna drauma? Gullveigar drauma, le dôme d'or?

Við hliðina á henni situr stúlka. Hún er aðeins á nærbuxunum eins og allir hinir, blakandi vængjum sínum. Það gera líka flest hin, blaka þeim eins og blævængjum í reykþrungri mollunni, glóandi maurildum kertaloga og glóð vindlinga.

Hún er ljóðskáld, kynnir hún sig, stúlkan, með fjöðurstaf í hendi sem því til staðfestingar.

Af hverju eru allir á nærbuxunum? spyr hún hana.

Ég skil það ekki, svarar stúlkan. Til hvers? Eða erum við ekki nógu miklir englabassar að við megum láta skína í bossa og baðmana alla? Englar á nærbuxum! Paradoxa!

Þá áttar hún sig á því að hún ein er klædd, komin í splunkunýja, mjallhvíta dragt og í sokka úr ljósu silki. Hún er með klút um háls og finnur þar sem hún þreifar á brjósti sér djásn greypt í einhvers slags róðuvirki, þetta er demantanisti sér hún þegar hún gætir betur að. En í handlíninu fram undan jakkanum stirnir á gullhnappa.

Ósjálfrátt dregur hún að sér skóna, fer hjá sér þegar hún lítur niðrum sig og sér að þeir eru með hálfgerðu dándisniði. Mikið hljóta þeir að passa illa hér, allir aðrir eru berfættir.

Ef þér finnst það ekki passa, segir stúlkan og mænir upp á hana blíðum augum sínum, þá auðvitað fer ég úr mínum.

Stúlkan hefur ekki fyrr sleppt orðinu en að hún er farin úr nærbuxunum sínum og felur þær undir rasskinnunum á sér sem hún setur hendurnar líka undir þær og vaggar sér á þeim eins og hún væri vegasalt, sveiflandi fótunum stólnum undir, gólfinu yfir. Syngjandi blíðum rómi:

Þú komst í hlaðið á hvítum hesti,

þú komst með vor í augum þér.

Ég söng og fagnaði góðum gesti

og gaf þér hjartað í brjósti mér.

Hana langaði mest til að taka undir með ljóðskáldinu litla. Var það annars hófadynur sem hún heyrði álengdar í öllu skálaglamminu?

Er þó enginn riddari á hvítum hesti sem kemur þar aðvífandi með vængjaslætti miklum, hringlandi lyklum í kippu sér við mjöðm.

Hann er á nærbuxunum, sem allir aðrir, en með lyklakippuna hnýtta í silkibandi um sig miðjan. Og með höfuðfat, sem enginn annar, afar tignarlegt með svörtu gljáandi deri og reistan hvítan koll, líkast sem geislabaugur svifi honum yfir. Hann er auðsjáanlega eitthvað ósáttur við framferði ljóðastúlkunnar.

Má hún ekki syngja, eða hvaða löggustælar eru þetta? Mátti hún ekki fara úr nærbuxunum?

Hún dró skóna enn frekar að sér og reyndi að fela nistið við barm sér undir hálsklútnum, fór svo afskaplega hjá sér að vera öll svo skreytt innan um þau öll hin á nærbuxunum einum og við hlið á henni, sessunaut sínum, alls kviknakinni, þessum líka englakropp. Langaði mest til að tæta utan af sér fötin og fá að falla í hópinn.

Þegar riddari þessi veitir henni athygli kemur fát á hann og hann hneigir sig fullur lotningar, herpandi vængina, missandi flugsins, krossandi sig fálmandi höndum. Hann lítur til hennar flöktandi spurnaraugum og á alls nakta ljóðastúlkuna og bregður sér þá líka úr nærbuxunum, sömu fálmandi hreyfingunum, líkast til sem hann nú þvert ofan í fyrra viðmót sitt fyrirverði sig fyrir að hafa verið á þessum buxunum en ekki á alls engum.

Hann fetar sig á burt frá þeim, stígandi sporin aftur á bak og nú með alls engum slætti eða lyklum hringlandi, sem þó enn hanga honum við mjöðm. Hneigjandi sig líkast sem hirðmaður á leið af fundi við konung sinn og drottningu, bljúgur leikandi nærbuxunum í annarri hendi lotningarfullum sveiflum gólfinu yfir en húfu sinni í hinni, sem hann nú hafði leyst af höfði sér allrar virðingarfyllst. Fetar sig þannig aftur á bak bugtandi sig og beygjandi gegnum alla ringulreiðina í salnum allt til dyranna þá loks hann staðnæmist og réttir úr kroppnum. Dettur þá í dúnalogn í salnum, skálaglammi er hætt í miðjum klíðum en bylgjandi barmar, löðrandi hendur og gljáandi varir tjá innilegan fögnuð. Auðsæilega hafði öllum verið boðaður mikill fögnuður. Afar djúp fagnaðarbylgja fór um allan salinn, og nærbuxum var hent á loft í stórum bogum; þær féllu niður eins og regn. Og allt varð ein ringulreið af logandi augum, sindrandi böðmum, bylgjandi börmum, löðrandi höndum og gljáandi vörum.

Ætti að rita skálaglamm með einu eða tveimur emmum, hugsaði hún.

Á sama andartaki lenti skutla á borðinu og mátti engu muna að felldi um koll blekkollu, en hún náði að grípa um kolluna og forða þeim frá miklu slysi. Engu að síður skvettist dálítið úr kollunni af roðagullnu blekinu, eða hvort það var dreyrrautt; fór aðeins á hendurnar á henni og á mjúkt skinnið sem þær voru með fyrir framan sig á borðinu.

Henni var beinlínis léttir að því þegar hún sá að fáeinir dropar höfðu einnig farið á dragtina hennar mjallahvítu. Fannst það blátt áfram fallegt að sjá dragtpilsið sjúga í sig rauðan litinn svo að hann breiddi úr sér sem blóð. Fannst hún þá ekki stinga eins í stúf við öll hin. Hún fletti sundur skutlunni og ljóðastúlkan las orð fyrir orð það sem þar var ritað jafnóðum sem hún reit textann í skinnið með dökku bleki úr annarri kollu sínum fjöðurstaf.

Heyrðist skálaglam

um allan salinn,

víninu var skvett

í loft upp

í stórum bogum;

það féll niður

einsog regn.

Sjálf tók hún hreinan fjöðurstaf og náði sem betur fór að draga úr rauðum blekdropunum á skinninu áður en það drægi blekið í sig að vild. Það var lán í óláni að skvettan hafði lent á skinninu einmitt þar sem upphafsstafirnir skyldu koma. Hún naut þess að sjá blekið mótast í það fagurt orð undan fjöðurstafnum í hendi sér að það féll alveg að meginmálinu sem stúlkan reit með sínu dökka bleki; raunar lýstu upp málið blekmyndirnar, litfagrir sveigirnir, líkast sem hefðu málið fólgið í sér. Þær voru afar samstilltar og dreyptu fjöðurstöfum sínum í blekkollurnar og stafirnir léku um skinnið líkast sem ein holl hönd væri að verki.

Aðeins spurning um næmleg blæbrigði, ekki satt? hvíslaði stúlkan að henni brosandi.

Hún gleymdi sér alveg. Guðdómlegt. Letrið laukst upp fyrir henni og leturmyndirnar sem grímur bráðlifandi. Gæti það kallast leturglam, kliðandi kveðandi grímanna?

Henni varð loks litið upp þegar stúlkan færði fullreitt skinnið yfir á næsta borð en blakandi vængjum lögðu englahendur nýtt, mjúkt skinn á borðið.

Þúsund englar á alls engum nærbuxum voru á þönum allt um kring og ringulreiðin þó fremur líkari skipulegu rhodymenia kaosati en hreinræktuðu rhodymenia palmata. En söl voru víða á borðum í einum graut innan um blöðunga allskyns, dansandi glös og ritföng og tóbaksglóð; söl jafnvel fljótandi upp úr glösum sumum, en á gólfinu heilmikið moð, sérstaklega í kringum þær sjálfar, veitti hún athygli núna þegar henni varð litið sér nær. Eðlilega, einblöðungar, tvíblöðungar og bleðlar allskyns, sem þær studdust við, skiptu engu máli lengur þegar þær höfðu höndlað ímyndir allar og fest á skinn. Þá var allt í lagi að kuðla bleðlunum saman og fleygja frá sér á gólfið, að minnsta kosti ef búið var að fullnýta þá beggja vegna og ekki hægt að endurnýta þá meir.

Þetta var allt fullkomlega skipulegt kaos, sá hún þegar hún gætti enn betur að. Raunar fullkomin hringrás, englar á alls engum nærbuxum sífellt þokandisti nær og nær líkast sem á færibandi en voru þó alltaf jafn fjær. Eða jafn nær. Gátu virst silast áfram eins og tíminn eða hratt fljúga eins og stund. Því þjónaði raunar engum tilgangi að ætla að kasta á þá tölu, hvort þúsund væru eða fleiri eða langtum færri. Tíminn væri samur og jafn, og samur og jafn við sig, hversu margar eindir eða allsberar einingar annars hringsóluðu um þetta parísarhjól, búlluvarð þennan du temps périphérique.

Par le temps périphérique?

Ganga her at gardi

gvllhyrnþar kýr

oxn alsvartir

iotni at gamni

fiolþ a ec meiþma

fiolþ a ec menia

einnar mer rhoþio

avant þyccir

rhoþymenia

oþs palmata

Enn einn engillinn var kominn að borðinu til þeirra, undurfríð stúlka, sannferðug fegurðardís. Þau báru sig öll svipað að með bleðil sinn líkt og fíkjublað fyrir skauti sér, er þau komu að borðinu til þeirra, og lögðu bleðilinn svo frá sér á borðið, feimnislegum en afar þakklátum augum, auðsæilega öll afar fegin að vera laus við nærbuxurnar, það fór ekki á milli mála, einlægt og efalaust. Þau fengu þá einatt annan blöðung hjá þeim í staðinn, ef eitthvað lá fyrir sem þurfti að lagfæra, leiðrétta eða semja upp á nýtt, fengu ella nýjan bleðil á barnum.

Texti þessi sem nú var lagður var fyrir þær var ritaður fínlegri hendi á vel fullnýttan bleðilinn. Allt um kring voru ýmsar fyrri útgáfur, útstrikaðar ýmist af þeim eða einhverjum englinum. Þessi bleðill var búinn að ganga nokkra hringi og ekki hefði rúmast á honum einni línunni meir.

Stallsystir hennar var þegar byrjuð að færa textann í letur á skinnið en fegurðardísin blakaði vængjum mjúklega, vaggandi sér í lendunum, sem hún hélt á barinn, augljóslega stolt yfir því að vera ekki gerð afturreka með gamla bleðilinn og stolt yfir klappinu sem hún uppskar í salnum.

Fiolþ-a-ec-men-ia les stúlkan atkvæði fyrir atkvæði og hefur lagt frá sér fjöðrina, hálf ráðþrota.

Fellur okkur flest í kál, andvarpaði hún. Hvílíkt súrkál. Must be the road to Paradoxa!

Viltu að við höfum það með nútíma eða með samræmdri eða alveg með ósamræmdri? spyr hún hana síðan sem hún lítur upp á hana, mildu brosi sínu, djúpbláum augum. Fjöld, fjölð eða jafnvel fiolþ? Rhoþio, rhodu eða hafa það róðu? Rhoþy, rhody, ródí, róðí? Hver skyldi vera rótin? Rót? Eða jafnvel rós! Varla þó road? Og þó, er það ekki sama og vegurinn, vegvísirinn, vegpresturinn, sjálf róðan? Eða hvað sýnist þér? Og menia eða menja? Samræmt eða nútíma? Eða fullkomlega ósamræmt, einfaldlega men, í eignarfalli mena?

Hún skynjaði að stúlkan beið úrskurðar hennar. Það var erfitt að hugsa skýrt fyrir barsmíðum á næsta borði við hliðina á. Hvað voru þær að lemja? Þær voru tvær þar að verki, önnur með gamlan, ryðgaðan hamar á lofti, hin hélt bognum nagla undir hamrinum. Undarlegar aðfarir. Báðar með aðeins aðra höndina lausa til verkanna, með hina sífellt að passa upp á bleðlana sína sem þær héldu þétt að skautum sér. Afar undarlegt aðfarir. Flestir aðrir aðeins rétt brugðu bleðlunum fyrir sig þegar skotist var á milli borða eða á barinn. Og þessar tvær voru með brjóstahaldara! Hún veitti því allt í einu athygli núna. Einar allra í salnum, sýndist henni. Og ótrúlega loðnar um skrokkinn, en svo mikið málaðar að slógu öllum öðrum við, svo stórgerðar sem þær voru líka í andliti. Myndi hún ekki einmitt kalla svonalagað paradoxu, ljóðastúlkan? Þá áttaði hún sig allt í einu — þær voru að ramma inn skinnið sem þær skinnskrifturnar höfðu rétt verið að ljúka við að sýsla með saman, rita og lýsa.

Spurning um aðeins meira en næmleg blæbrigði, ekki satt? hvíslaði stúlkan að henni brosandi, sönglandi með sjálfri sér angurværum rómi:

Goodbye Piccadilly! Farewell Leicester Square!

It's a long, long way to Paradoxa.

But my heart's right there!

Senda það aftur í þau? spurði hún hana síðan, enn hálf sönglandi blíðum rómi sínum, it's a long way, it's a long way to go...

Alla leiðina þjóðveginn um kring, allan salinn ummáls, tímann um kring, par le temps périphérique? Skyldi hún eiga við það?

Hver var rótin að öllu þessu káli? Þær voru hættar að lemja, þessar stórgerðu, og aðeins hægðist um í huga hennar. Hvað skyldi segja? Æ, nú hefði verið gott að eiga gamla barstjórann að, honum hefði ekki orðið skotaskuld úr að hjálpa henni með þessa punkta. Long way or short way. To Paradoxa? Skyldi það vera næsti bær við Omdúrman? Og vegurinn á milli jafnvel tímans stutta slóð? Vegurinn allur að heiman vegurinn heim. Þverbrautin? Le temps diamétrique?

Ó, eða Andrík og Andríkur. Hvort ekki hefðu veitt henni innblástur og andagift, tekið hana og borið með sér á vængjum ríkis síns. Ó, tunglið, tunglið, taktu mig og berðu mig upp til skýja, þar situr hún móðir mín og kembir ull nýja.

Þar sitja nunnur,

skafa gulltunnur.

Þar sitja systur,

skafa gullkistur.

Þar sitja sveinar,

skafa gullteina.

Þar sitja freyjur,

skafa gulltreyjur.

Þar sitja mágar,

skafa gulltágar.

Þar sitja prestar,

skafa gullfestar.

Þar sitja afar,

skafa gullnafar.

Þar situr hann faðir minn

og skefur gullhattinn sinn.

Amma, amma! Æ, ég vildi að þú værir hjá mér. Eða benediktsmunkurinn! Ó, hvað var orðið af honum? Aldeilis ekki hefði honum heldur vafist tunga um tönn. Einn, tveir, þrír! Rósfingrakál! Og málið afgreitt.

En var á það hættandi. Innblástur á eigin ábyrgð? Var rótin rós? Ekki rót? Einn, tveir, þrír, þá rótarkál? Eða særótarkál? En þá þetta palmatan? Þá særótarpálmi, rauðrótarpálmi? Menia? Gott og vel, þá særauðrótarpálmlingur? Sær hvað? Nei. Kálsteypa. Rósfingruð kálsteypa! Sæminjasafn!

Æ, hve hefði verið gott að eiga hann að. Hvað skyldi hafa orðið af munki blessuðum? Einnar mér róðu ávant þykir, óðs rósfingramáls.

Óðs hvers? hljómaði í eyrum hennar. Einstaklingsbundið eða hafa það ópersónulegt með lágum?

Hafði hún hugsað upphátt? Hugsað upphátt allan tímann? Réttsælis ummáls eða rangsælis allt um kring? Eða þvert á hann, skammleiðina diamétrique?

Alveg ópersónulegt, svaraði hún stúlkunni sem horfði á hana með spurnarsvip. Ekki taka það til þín. Fyrirgefðu, mátt það annars vel. Ráddu þessu bara sjálf.

Gullinsniðinu líka? spurði stúlkan. Ráða því sjálf! Innblástur á eigin ábyrgð! Jafnvel skammleiðina sjónhverfa! Að allt sé jafnvel tunglið? Rínargullið! Osturinn! Óðinsauga blinda! Sé að því er varpað á loft en ekki í fljótið. Sé tunglið speglast í fljótinu eins og ofurlítil dugga og held að gullið sé fólgið þar. Hlutfallslega nærtækasta skýringin, skilurðu. Sé tunglið grámattað, líkast gráðosti á himni, en held það séu einungis áhrif frá tímanum og vatninu. Að vatnið í fljótinu liti gullið, skilurðu, þann tíma sem fljótsleygur sindrar frá sér frá botni og upp. Sé blint grámattað augað sindra nætur allar, hitt augað ægibjarta daga alla. Paradoxa nihili!

Með háum eða lágum? Réttsælis ummáls eða rangsælis allt um kring? Ostinn um kring? Kannski éta hann allan? Rínargullið eins og það legði sig? Hún hafði ekki hugmynd um það. Eða þvert á augað, diamétrique? Eða hvert skyldi vera hlutfallið þar á milli? Vantaði ekkert nema brennivín til að hræra út steypuna með. Guð! Nú eða þá rínarvín. Ó, eða munk! Gullveig! Og helst eitthvað að reykja. Sjónhverft, auðvitað. Æ, must be the eye of Paradoxa. Eða var tunglið bókstaflega búið að taka hana? Allt hringsnerist fyrir augunum á henni, eins og í mararþoku. Kertalog í kófinu, logandi augu, vindlingaglóð. Glóandi maurildi. Veggirnir, tjaldaðir öllum þessum skinnum, sneru þeir upp eða sneru þeir niður? Eða voru þeir á röngunni? Eða lásu þær líka hugsanir hennar, þessar stórgerðu, ofurmáluðu? Einmitt á þessu andartaki var önnur þeirra að umsnúa skinninu sem þær höfðu lokið síðast við svo að ekki var nokkur leið að lesa á það. Vínið sem hún hafði lagt svo mikla áherslu á að lýsa með litfögrum sveigum virtist núna falla í stórum bogum að ofan — og upp! Var vissulega allt á sömu bókina lært. Til hvers að vera að ramma inn ef öllu skyldi síðan umsnúa, jafnvel að rífa úr römmunum og fóðra loftið í salnum með skinnpjötlunum! Eins og önnur þeirra átti til að gera. Á milli þess sem þær voru að leika sér að þessum lúna hamri eða að gamna hvor annarri, tælandi hvor aðra í prísund upp í horn blautum kossum, flörtandi bleðlum sínum og skinnpjötlum eins og keisaraynjur flaggandi böðmum í lostafullum leik. Eins og marglyttur belgjandi hveljum sínum. Marglyttur svamlandi í kálbögglum og moði, bleðlum, pjötlum, marglyttum og aftur marglyttum, marbendlum. Svamlandi í moði, svamlandi. Hveljum belgjandi í þanghafi, lifandi, hrærandist saman í einni bendu, í einum graut með marbendlum, í einum hrærigrautarglaum grónum bylgjandi maurildum glóandi. Og þarna brá fegurðardísinni enn fyrir, baðandi hveljum öllum frá sér, marbendlum og maurildum, eins og selur syndandi.

Sædýrasafn! Var það ekki orðið yfir það?

Ertu þá hætt við að hafa það sæminjasafn? spurði dísin hin, ljóðadísin. Væri það ekki kliðmýkra?

Aðeins að dísin sú hefði setið í fangi hennar eins og hafmey þá hefði hún verið ímynd hins fullkomna ritara, þar sem hún sat og punktaði hjá sér á bleðil í fangi sér. Hún sjálf þá verið eins og virðulegur forstjóri!

Hvað var annars orðið af skinninu? Ó, hún hafði alveg gleymt sér, átti eftir að lýsa það!

Það er rétt, það er kliðmýkra. Sæminjasafn. En hvað er orðið af skinninu? Ég gleymdi mér alveg, ég átti eftir að lýsa það.

Hafðu engar áhyggjur, svaraði ljóðastúlkan sinni kliðmjúku röddu. Dísin fór með það til að sýna það. Við höfum nógan tíma til að ganga frá því á eftir. Erum uppiskroppa með skinn í bili, en ég held að það sé verið að garfa ný.

Salurinn endurómaði af dynjandi lófaklappi, blístri og borðslætti. Og enn kom dísin svamlandi, baðandi hveljum og ynjum öllum frá sér, marbendlum og maurildum. Hún lagði skinnið frá sér á borðið og beið afar stolt, hróðug, svellandi böðmum; skyldi hún sækja sér bleðil á barinn eða?

Barmur hennar hófst og hneig, engum venjulegum hveljum líkur, en ljóðadísin strauk skinn hennar fingurgómunum ofur létt yfir og róandi. Brá svo bleðlinum með punktunum á loft og renndi lauslega yfir þá, rétt tæpandi á orðum, fyrir sessunaut sinn. Hún hafði auðheyrilega náð flestu niður, allt frá veginum til Paradoxa, alveg diamétrique, allt til kálsins og alls hins rósfingraða máls, og alls flörtsins keisaraynjanna, alveg périphérique. Með moði og marglyttum og marbendlum öllum belgjandist beljandi í þanghafi. Og móðirin að kemba ull, faðirinn að skafa gullhattinn sinn.

OK? Lagi að senda það, par le temps périphérique? Eða amma þín hvað? Frekar senda það diamétrique? Viltu þá ekki að við breytum ull í rósfingrað gull?

Þær biðu svaranna, ljóðadísin, sannarlega hafmey líkust hvar hún hýr og rjóð hringaði sig í notalegri stellingu á stól sínum með fæturna dregna inn undir sig með bleðilinn á lofti, og fegurðardísin, eins og undurfögur veðhlaupahryssa bíðandi boðanna, gljástrokinn kroppur hennar tindrandi af ástríðufullri ákefð.

OK, eins og þið viljið. Eða hvað gat hún annað sagt?

OM! hvíslaði dísin ómi engilbjörtum og beið ekki frekar boðanna, og þaut þó ei af stað eins og veðhlaupahryssa heldur reisti makkann kynþokkafull svo að gullslegið hár hennar bylgjaðist um vængi, herðar og háls; og inn á hringbrautina hélt hún með bleðil tæpast við skaut, líkast sem Saint Laurent & Klein & Armani henni þrímenntu að baki, á baki eða kjöltunni í, eins og kúrekar allir væru sveitandi reiknandi pí.

OM! hvíslaði hún enn engilbjörtum ómi. Herrar mínir og frúr! OM!

Og herrar allir, dömur og frúr helltu bikar eftir bikar í andlit hvers annars og drukku vínið af vitum hvers annars eins og af lifandi uppsprettum, andvarpandi hina tíbesku bæn eins og fiðlur með slökknuðum strengjum: om maní padmí húm.

Le temps, vite!

Ganga hér at garði

gullhyrnðar kýr,

öxn alsvartir

jötni at gamni;

fjölð á ek meiðma,

fjöld á ek mena,

einnar mér róðu

ávant þykir,

óðs rósfingra.

Fyrirsögnin breiddi úr sér yfir hálft skinnið í litfögrum sveigum og var þó enn pláss fyrir neðan rósfingramálið að þær mættu ljúka síðunni þegar framhaldið lægi ljóst fyrir. Ljóðastúlkunni þótti greinilega mikið til um hve vel henni fórst úr hendi að lýsa skinnið.

Ó, ég vildi að ég væri líka svona góð í að lýsa, hvíslaði hún. En ég er bara ljóðskáld.

Því segirðu bara? Ég hef sjaldan lesið jafn fagran óð.

Ég er bara apparat.

Apparat! Því segirðu það?

Tæki og tól í höndum þínum.

Vitleysa! Hvernig dettur þér það í hug?

Hún fór að hágráta, ljóðadísin.

Enn ómaði OM um salinn og þær máttu þakka fyrir hverja víngusuna að ekki gengi yfir þær. Öllu verst þó þegar gusurnar lentu á sjálfu skinninu og leystu upp rjómagulan litinn sem hún hafði valið fyrirsögninni, Le temps, vite! Jafnvel fögur, tindrandi tár ljóðadísinnar voru smámunir hjá hinum djúpum lækjunum öllum.

Eða væri það ekki OK? Vite — hratt, örskot, hugsaði hún og strauk stúlkunni hughreystandi um vangann. Æ, hvað eins og liturinn skipti máli. Eða mundi hún ekki rétt, þýddi ekki vite það?

Vite, vita, vitae! hvíslaði stúlkan milli ekkasoganna. Það er allt. Lífið, vínið. Kemur og fer. Örskot. Strengur slaknar. Sár í síðu. Deleríum. Dauð. Tremmi. Pasta. Timbúktú. Í öllum litum. Basta.

Einhvers staðar taka bjöllur að óma, lágum ymi en þungum stígandi. OM! Om maní padmí húm. Í grenjandi hlátri og grátandi söng blunda leyndardómar rósfingramálsins. Og englakropparnir hallast hver yfir annan eins og rhodymenia óðs palmata í flúðum milli klappa og hleina á ólmri sjávarströnd. Ó, fögnuðurinn í rósfingruðu kálinu! Uns allt tekur að hljóðna; svallið er í algleymingi; hér og hvar heyrast söl rifin, móðir englar mása, en keisaraynjurnar stökkva víni og ilmvötnum yfir vængjaða kroppana, sem vefja sig líkastir marbendlum og hafgúum hver um annan eins og þangið í hafinu; fara á fjörur hvert við annað út um gólf og upp um bekki, en ynjurnar leggja söl eins og steina í götu tímans, dreifa rósfingruðu kálinu sur la route de temps, slítandi leðurreimahöldin af brjóstum hvor á annarri, baulandi eins og beiðandi sækýr í þessari yndislegu englaparadís.

Ljóðastúlkan hafði hert upp hugann og var hætt að gráta. Bjöllurnar glumdu voldugum ómi einhvers staðar langt ofar höfðum þeirra. En hvar? Klukkan er tólf á miðnætti, sér hún þegar henni verður litið á barklukkuna. Í sömu andrá kallar lyklavörðurinn í dyrunum:

Le temps, vite! Glas!

En englarnir svara með syfjuðu gali:

Engan höfum vér náttverð haft og engan munum vér hafa fyrr en að Freyju.

Le temps, vite! Glas! Glas! kallar hann enn, lyklapésinn, og lætur galið sem vind um eyru þjóta, en lætur hringla í lyklunum til áherslu undir með ómi klukknanna.

Englarnir liggja í rennvotum tætlum út um allt eða hanga eins og neyðarveifur á borðfótum sem vita upp. Þá kveður við úr barka lykla- og tímavarðar í þriðja og síðasta sinn:

Le temps, vite! Hratt flýgur stund! Kominn er tími náttsöngs. Om maní dimmu húm!

Englarnir standa á fætur dræmt og syfjulega, og taka að tyggja rennvot, rósfingruð sölin, muldrandi: Sésésé þökk sé! Þökk hraða hrings! Þökk gangverki tímans! Þökk gullinsniði tímans! Concreta creditum curriculum! OM!

Klukkan er þrjár mínútur gengin í eitt.

Herrar mínir, dömur og frúr, tilkynnir lyklapési. Látum oss heiðra minningu spámannsins! Og hann opnar útidyrnar og blár næturhiminn stígur inn; frá stjörnunum andar ferskum svala um allan salinn. En barþernan gengur um með dýrshorn mikið og gefur öllum af að drekka, að lokum þeim í skinnskrifaradeildinni. Á samri stundu taka hörpur að óma og skærir lúðrar gjalla, og þó að vefðust ýmsum sölin enn um tungu og tönn var sem allir englar alheims væru samankomnir er öll taka að kveða í einum kór undir þungum ymi klukknanna:

Mjög erum tregt

tungu at hræra

eða loftvægi

ljóðpundara;

era nú vænlegt

um rósar fingr

né hógdrægt

úr hugar fylgsni.

Henni leið sem hún væri vélt. Dýrshornið lá við fætur henni, með skarði í börmum. Það var þá mjólk! Guð, og hún sem hafði þráð það væri munkur, un dôme! Hún var með eitthvað uppí sér svo hart undir tönn að varla gæti hún kyngt því, og tungan vafðist svo um það að hún gat varla kveðið sönginn fyrir því heldur. Hún tók það út úr sér sem hún hafði bitið og sá þá að það var brot af barmi dýrshornsins, það féll alveg að skarðinu þá er stúlkan tók hornið upp og rétti henni.

Skjaldar leygur! Allur, og meira að segja með gullhettunni á!

Om amen! hvíslaði ljóðadísin án þess að blikna og leit hlýjum, bláum augum sínum upp til hennar, sem hún teygði úr sér þvert yfir stólinn og lagði höfuð sitt í kjöltu henni sem ambátt væri. Það stirndi á mjúkt skinn hennar, brjóst hennar nú löðrandi í mjólk en varla lengur neinum tárum, og kviðurinn allur og niður um skaut; en allt hafði úr horninu yfir dísina hellst þá hún hafði bitið úr horninu.

Dísin strauk hornið fingurgómunum ofur létt yfir. Tók þá hönd hennar ofur blítt í hönd sína og mælti:

Láttu þér af höndum hringa rauða, ef þú öðlast vilt ástir mínar.

Hringa? Hringa rauða? Víst voru fingur hennar dreyrrauðir af blekinu þá er skutlan hafði næstum fellt um koll blekkolluna. En hringar?

Dísin hélt hönd hennar enn í sinni og togaði í fingur henni svo að hana verkjaði í kjúkur og bein. En englakórinn hélt áfram sínu striki syngjandi náttbænirnar, bæn kveðandi eftir bæn.

Því at ætt mín

á enda stendr,

sem hreggbarðir

hlynir marka;

era karskr maðr,

sá er köggla ber

frænda hrörs

af fletjum niðr.

Var henni kerskni í hug eða alvara að ætla að slíta af henni kjúkur og bein, kögglana alla fyrir hringa?

Ástir mínar, ástir mínar, alla hylli! söng enn dísin blíðróma sem sírena og sleppti hvergi fingrum, en undir ómuðu voldugar bænir kórsins, ymur klukknanna, leikur harpanna, lúðraþyturinn.

Koma þá keisaraynjurnar aðvífandi, karlynjum þó öllu líkari en mjög engilbornum dísum, sem þær nú reitt höfðu skýlur og bleðla alls með öllu hvor utan af annarri. Og leggja henni hamarsræksnið í skaut. Sésésé þökk sé! hvísla þær ynjurnar lotningarfullum rómi.

Hvað bar til? Átti að fingurbrjóta hana? Hverjum glumdu klukkur þessar allar og bænasöngur? Hún ætlaði að slíta sig lausa úr faðmi stúlkunnar en fann þá að hún gat sig hvergi hreyft. Hún var í hjólastól! Eins og hvert annað fatlafól. Því hafði hún ekki veitt athygli fyrr, svo bundinn sem hugur hennar hafði verið við allt það er fyrir augu bar og hlustir námu, og þá ekki síst hvað fingur námu er þær föndruðu við skinnið. Og nú fingur hennar voru bundnir fingrum stúlkunnar líkt og líkami hennar stólnum.

Tár féllu henni úr hvörmum, ofan vanga og drupu niður á dragtina hennar sem varla var sjón að sjá, öll ötuð þangslími og miði alls kyns og allaveganna litu bleki, þó sérstaklega því blóðrauða eftir skutluna. Og drupu niður á rjóða vanga stúlkunnar í kjöltu hennar hvar hamarinn einnig lá, tárin líkust roðagullinni dögg tindrandi á skinni hennar. Hálsklúturinn var allur aflagaður og þarna stirndi á djásnið í róðuvirkinu sem eitt eilífðar smáblóm sem enn eitt tár féll á það.

Enn er sáluhjálpin miklu nær en nokkurn getur grunað. Enn mætir hún augum benediktsmunksins er birtist henni sem frelsandi engill, enn flytjandi henni frelsandi orð.

Upp, upp, mín sál! Upp, upp, mín sál! sagði munkurinn og lagði hönd á höfuð henni og ók henni af stað í stólnum en ljóðastúlkan og karlynjurnar vikust undan, sem og hver einasti söngenglanna í salnum og fegurðardísin; það var sem haf klofnaði en sjóirnir stæðu sem brimskaflar þeim til beggja handa, brimgný þungum syngjandi kveðandi undir með bjöllunum glymjandi:

Mjög hefr Rán

ryskt um mig,

er eg ofsnauðr

að ástvinum;

sleit mar bönd

minnar ættar,

snaran þátt

af sjálfum mér.

En munkurinn hafði upp hið frelsandi orð við þriðja hvert spor:

Upp, upp, mín sál, einn, tveir, þrír. Upp, upp, mín sál, einn, tveir, þrír. Upp, upp, mín sál.

Þau staðnæmdust við lyftu á bak við barinn en að baki þeim bræddu sjóirnir sig saman beljandi sem syngi kór andvígur sjálfum Ægi og mani. En lyftan lét á sér standa, fyrir ofan dyrnar gaf ljós stöðugt til kynna að hún væri kyrr á efstu hæð.

Við höfum misst af henni, sagði munkur tví- og þrístígandi snúandist í hringi með hana í stólnum, enn hafandi upp hið frelsandi orð, einn, tveir, þrír, upp, upp. Að lokum lét hann sig missi lyftunnar engu varða heldur setti allan bænarmátt sinn í orðið:

Upp, upp, mín sál og allt mitt geð,

upp mitt hjarta og hamar með,

hugur og tunga hjálpi til.

Herrans pínu ég minnast vil.

Og bætti enn við eldheitum bænarrómi: Einn, tveir, þrír, upp, upp gakk! Og hún tók hamarinn upp og gekk! Upp hvern stigann á fætur öðrum, upp, upp, einn, tveir, þrír, upp; upp, einn, tveir, þrír, alla leiðina upp. En að neðan ómuðu enn náttbænir:

Mjög er torfyndr,

sá er trúa knegum

of alþjóð

elgjar gálga,

því at niflgóðr

niðja steypir

bróður hrör

við baugum selr

Fyrsti heimur?

Annar heimur?

Þriðji heimur?

Fjórði heimur?