Á HVERFANDA HVELI
Ţađ rignir rósum. Englarnir klappa og hrópa. Guđ
almáttugur hneigir sig og brosir.
Ungur, óreyndur engill stenst ekki mátiđ. Hann
veifar vćngjunum og ćpir: Lengi lifi Guđ almáttugur. Hann lifi.
Himinninn skelfur af húrrahrópum, en Guđ
almáttugur bítur snöggvast á vörina. Hann er eilífur. Svo brosir
hann og hneigir sig.
Gabríel erkiengill hefur bođ inni og heldur
ađalrćđuna. Honum mćlist vel ađ vanda. Leikararnir hafa ţvegiđ sér
og haft fataskipti. Ţeir eru sóttir, og ţeir strjúka hendinni um
augun.
Guđ almáttugur stígur niđur úr hásćti sínu, og
slćr kumpánlega á öxl ađalleikarans:
Ţú varst óborganlegur, segir hann, og lítillćkkar sjálfan sig.
Ég skil ţetta ekki, segir leikarinn. Hér er
glaumur og gleđi, en ég kem frá landi hörmunganna.
Já, ţú varst ágćtur, segja englarnir.
Ég efast um, ađ ađrir hefđu leikiđ ţađ betur,
segir Gabríel erkiengill, og hann ber gott skyn á slíka hluti.
Leikarinn setur hnykk á höfuđiđ og hlćr.
Ţađ var leikur, segir hann og blístrar. En segđu
mér eitt, Guđ almáttugur. Af hverju vitum viđ ekki, ađ viđ erum ađ
leika?
Ţegar ţiđ vitiđ ţađ, leikiđ ţiđ ekki. Ţiđ setjist
bak viđ tjöldin og horfiđ á.
Ţetta sagđi Guđ almáttugur og veislunni var
haldiđ áfram.
Tjaldiđ fellur eftir
Jón Thoroddsen
|